Gekke poten

Gekke poten

Auteur en Illustrator: Liesbet Slegers
Uitgevrij: Clavis
Jaar: 2010


Het boek gaat over verschillende soorten dieren, maar vooral over die deuren hun pootjes. Ieder dier heeft andere poten, maar met het boek kan je een dier andere poten geven. Dit lukt doordat de prenten horizontaal in twee verdeeld zijn. Elk dier vertelt iets over zich zelf.

1. VORM

Het boek is vierkant en van stevig karton gemaakt. De kaft spreekt aan, maar het is niet dat je er onmiddellijk naar zult grijpen. Er is een speciaal effect in het boek namelijk dat de prenten in twee stukken zijn verdeeld zodat je de poten van de dieren kunt wisselen. De prenten ondersteunen het verhaal, maar het is erg eenvoudig. Het is boek is ook voor jongere kinderen. De kleuren sluiten aan bij het boek. De prenten zijn voldoende groot, maar eenvoudig getekend.

2. INHOUD

Het boek is bestemd voor peuters/ eerste kleuters. Elk dier vertelt iets over zichzelf, een kenmerk. Daarna staat er geschreven dat je hem nu andere pootjes kan geven. Er zijn dus geen hoofdpersonages, elk dier komt één maal aan bod en dan wordt er over gegaan naar het volgende dier. De personages zijn dus niet erg diep uitgewerkt. Daarnaast zijn de personages wel erg herkenbaar voor de kinderen. Er zit weinig diepgang in het boek, maar dit hoeft niet bij deze jonge doelgroep. Volgens mij gaan de kinderen reageren bij het zien van dit boek. Het zijn erg herkenbare dieren, de kinderen gaan waarschijnlijk snel de dieren nadoen of de dieren opnoemen. De creativiteit zit hem in de prenten die in twee stukken zijn, de tekeningen zelf zijn duidelijk en eenvoudig. Dit boek is ideaal voor de vooropgestelde doelgroep.

3. TAAL

De woordkeuze is aangepast aan de doelgroep. Er is ook een evenwicht tussen begrijpelijke en verrijkende taal, er staan niet erg veel verrijkende woorden in, hier en daar één. De nieuwe woorden worden duidelijk gemaakt aan de hand van de prenten. In de tekst is er geen rijm aanwezig, enkel herhaling. Er wordt telkens herhaald dat je de dieren andere poten kan geven. Er is afwisseling van zinsbouw bij het voorstellen van de dieren, maar men gebruikt telkens dezelfde zin als men het heeft over het wisselen van de poten. (Maar jij mag me andere poten geven). Natuurlijk voor die doelgroep kan herhaling geen kwaad, dit is zelfs goed. Er zijn geen dialogen in het boek, er is enkel sprake van monologen.